بعد از حدود دو سال و مستهلک شدن آتاری و البته ورود کنسول های جدید و جذاب تری مانند میکرو و سگا به بازار ایران، شروع کردیم به متقاعد کردن خانواده تا کنسولی جدید برایمان خریده شود. ایده آل ما سگا بود که کنسول پیشرو در آن زمان به حساب می آمد و البته گران تر از آتاری و میکرو بود. اما در نهایت تلاش هایمان به آن جا منتهی شد که بابا در سفر کاری که به کیش داشت برایمان یک کنسول خرید که به قول خودش نوعی میکرو بود اما با نام تجاری فوما Fuma.
جالب این جاست که همین سال گذشته تازه متوجه شدم که کنسول فوما کپی درجه یک ساخت تایوان از سوپر نینتندو بوده و ما آن زمان در غیاب رسانه های دیجیتال و شبکه های اجتماعی فکر می کردیم که نسخه ای از میکرو را خریده ایم.
با خرید فوما به یک باره با دنیای جدیدی از بازی های ویدئویی رو به رو شدیم؛ گرافیک، صدا و ساختار بازی ها چند درجه پیچیده تر و جذاب تر از کنسول آتاری بود. سوپر کنترا ( Super Contra )، افسانه طبقات ( Legend of Stages ) و لاک پشت های نینجا ( Ninja Turtles ) از جمله بازی های مورد علاقه مان بود، اما شاه ماهی این کنسول سوپر ماریو و به خصوص نسخه سرعت بالای آن بود که خود من ساعت ها مشغول آن می شدم و با کشف میان بر ها و سایر قلق های تأثیرگذار به چنان تبحری در آن رسیده بودیم که در کمتر از ۱۵ دقیقه تمام ۸ مرحله بازی را با موفقیت و بدون حتی یک خطا به پایان می رساندیم. سوپر ماریو آن چنان مرا شیفته خود ساخته بود که خاطرم هست حتی روز و شب قبل از کنکور کارشناسی را به این بازی اختصاص دادم!
البته این بازی ها همه در حافظه داخلی کنسول موجود بودند، اما یک به اصطلاح فیلم بازی بود که برایمان عالم دیگری بود؛ فوتبالیست ها که از روی انیمه ای به همین نام ساخته شده بود و ما که بزرگترین دلخوشی عصر جمعه هایمان تماشای سریال آن بود، با چنان اشتیاق و لذتی مشغول بازی اش می شدیم که دیگر مهار زمان از دستمان در می رفت. و باید بگویم که چه مصیبتی بود نوشتن تعدادی جمله ژاپنی از روی تلویزیون ۱۹ اینج لامپی و بعد وارد کردن همین کلمات برای رسیدن به همان مرحله ای که آن نوشته ها کد ورودش بود؛ کاری طاقت فرسا که هر مرحله از آن دست کم نیم ساعت وقت می گرفت و چه حالی پیدا می کردیم وقتی موقع وارد کردن کد متوجه می شدیم که در ثبت یکی از حروف یا کلمات خطا کرده ایم و تمام زحماتمان به باد هوا می رفت.
درباره این سایت